🌻Baba Evinin Kapısını Çaldım...

"Çok uzaklara daldım yine burnum da çocukluğumun beyaz sabun kokusu.. Kirpiklerim ağırlaşmış, gözlerim de yağmaya hazır bulutlar, 

ellerim ısınmak ister gibi koynumda... 

Anılar geldi dikildi karşıma. Gittim ardı sıra hiç mesafe yoktu bi nefes kadar yanımda yakınımda... 

Özlemleri canımı acıtarak baba evinin kapısını çaldım uzun uzun. 

Açan olmadı. 

Bu sefer kendim açtım karşılamaya gelen de olmadı. 

Garip bir yalnızlığın kokusu çarptı yüzüme hemen, boynu büküktü. 

Hüzün akıyordu duvarlardan.

Annemin her gün konuştuğu, sevdiği çiçekleri kurumuş yaprakları dökülmüş, 

babam terliklerini yine yan yana çıkarmış gayet düzenli, askı da ütülü ceketi... 

Odalar öksüz, perdeler açılmayı beklemekte.. 

Ah nafile bekleyişteler hiç birisi bilmemekte. 

Takvimin yaprağı o gün de kalmış kimse koparmamış... 

Ne çok severlerdi arkasında ne yazıyor, tarihte bugün ne olmuş..? 

Tarihte bugün...? 

Gülüşlerini her bir odanın ortasına bırakmışlar taş duvarlarda yankılanmakta gördüm... 

Kendimi daha bir yalnız kimsesiz hissettim. Sarılmadılar boynuma,

sısılsıklam hasretleri

gözlerimi yumdum. 

Gülümseyen fotoğrafları bana bakıyor göz göze geldik, 

içim titredi.. 

Babam mı seslendi..? 

Babamm... 

Masanın ajurlu örtüsünün üzerinde ters kapatılmış annemin kahve fincanı mahsun. 

Falına bakamamış besbelli..

"Annem ben fala bakmayı bilmem ki" 

"Olsun sen bi bak senin kalbin temizdir malûm olur" 

"Sevinçli bir haber" almayı mı bekledin yine sen kıyamadığım.. 

Falda görünen yola çıkamadan dönülmez yollara mı gittiniz annem yüreğim ?

Ahh canım yanıyor her yer siz kokarken, anılar çığlık çığlığa... 

Çektim kapıyı, annemin dediği gibi iki defa kilitledim. . Babamın sesi geldi kulağıma 

"Evine geç kalma babanın güzel kızı, biz buradayız, bir yere gitmedik ki, yine gel 

üzülme sakın, 

bana inanmazsan yüreğine sor

oradayız hep.. "

Elene Nermin Karaman

Anılarına sonsuz sevgi özlem rahmet ve saygıyla...