EMPATİ

EMPATİ
Biz eskiden farklı bir toplumduk. Birbirimize saygılı, yardımsever, misafirperver. Hatta bu özelliklerimiz dünya çapında bilinen özelliklerdi. Bizdeki bu değişim nedendi? Artık otobüste ihtiyaç duyanlara yer vermeyen, işyerinde birbirinin kuyusunu kazmaya çalışan, ticarette birbirini kazıklamaya çalışan, hatta zayıflamaya çalışıyorsak başkalarının kilo almasına sevinebilen bir toplum olduk çıktık. Şimdi bazılarınız bana kızıyor ama şöyle oturup bir düşünün bakalım. Ben sadece duymak istediklerinizi değil, gerçekleri söylüyorum size. Bunun için bir sürü örnek verilebilir ama ben yaşadıklarımdan birini yazacağım burada.
Annemle dolmuşa binmiş bir yerlere gidiyorduk. Benim denge felaket, yorgunluk maksimumda ve oturacak yer yok dolmuşta. Bir koltuk boşaldı ve annemin tüm ısrarlarına rağmen oturmadım, annemin oturmasını söyledim. Bu arada da ön kapının yakınındaydım. Hani ön koltukların orada yazar;
“Bu koltuk yaşlı, engelli ve hamileler için” diye. 
İşte o koltukta 12-13 yaşlarında bir çocuk oturuyordu. Üstelik yukarıdaki sıfatlardan da hiçbirine sahip değildi. Ne yaşlı, ne hamile ne de engelli. Bizim zamanımızda demek istemiyorum ama eskiden diyeyim; kalkar başkalarına yer verirdik. Buraya kadar sorun yok. Ben biraz dişimi sıkarak ayakta da gidebilirdim. Durağa geldiğimizde kucağında bir bebekle bir bayan bindi. Araç hareket ettiğinde dengesini kaybetti ve ben tutmaya çalıştım ama bizim zıpırda tık yok. En sonunda dayanamadım;
“Kalk kızım, bayana yer ver.”
“Anneeeeeeee” meğer anası da iki üç sıra arkada oturuyormuş.
“Ne oluyor orada?”
“Bu senin mi?”
“Evet”
“Burada unutmuşun bunu yanına al.” Sonra çocuğa dönerek;
“Hadi kızım anan çağırıyor bak.” Dedim ve kucağında bebek olan kadının oturmasını sağladım. 
Çok çaba göstermenize gerek yok. Sadece biraz empati kurun yeter. Özellikle toplu taşıma araçlarında o engellilerin, yaşlıların, hamilelerin neler çektiğini düşünün. 

Hakan ALGAN
(Maçın Sonunu Sen Belirle)